Wymieniono dach, prawie wszystkie okna, podzielono mieszkania na małe klitki pod wynajem. Zniknęły balkony! Nikt już z nich nie woła dzieci na kolację i nie rzuca im piłki. Zniknęły wszak same dzieci i hałas którym wypełniały podwórko. Nie ma naszych huśtawek, karuzeli i piaskownicy...ale została jeszcze ONA. Grusza, którą posadzono chyba jeszcze wtedy gdy wybudowano kamienicę (1913 rok) i założono ogród. Oprócz niej rosły tu wtedy jeszcze inne drzewa, których ukwiecone gałęzie wchodziły lokatorom na pokoje.
Za moich czasów nie było już ogrodu, a grusza rodziła małe, zdziczałe owoce i budziła pewien respekt. Wiedziałam, że pod nią pochowano niemieckiego żołnierza, zastrzelonego w oknie sypialni mojej cioci, w czasie sowieckiego szturmu na cytadelę. Jego ciało przeniesiono później na cmentarz ale czy na pewno?
Dziś odwiedziłam pięknie kwitnące drzewo. To ostatnia lokatorka naszej kamienicy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz